Morihei Ueshiba (ur. 14.12.1883 r. w Tanabe w Japonii) – O`Sensei (wielki nauczyciel), twórca Aikido, wyjątkowa postać w świecie budo, teoretyk i praktyk japońskich sztuk walki. Morihei Ueshiba poprzez Aikido otworzył nowy rozdział Budo wyznaczając nowy i niezwykle oryginalny kierunek rozwoju człowieka przez treningi sztuk walki. Jego życie było bogate w niezwykłe wydarzenia.

Rodzina Ueshiby miała głębokie korzenie klanowe. Jego pradziadek był znanym samurajem, ojciec (Yoroku Ueshiba) bogatym ziemianinem a matka (Yuki Itokawa) pochodziła z rodziny arystokratycznej. Mały Ueshiba był wątłym chłopcem wymagał dużo opieki. W obawie o jego zdrowie jego ojciec organizuje mu pierwsze treningi, żeby go wzmocnić ( pływanie, wspinanie, bieganie, dźwiganie,) a także naucza go sam podstaw sztuk walki (tai jutsu, ken jutsu). Z kolei matka dba o jego rozwój duchowy. Wpaja mu głębokie zasady religijne, uczy malarstwa, kaligrafii. W 1902 roku Ueshiba wyjeżdża do Tokio, gdzie zaczyna się doskonalić w sztuce miecza yagyu shinkage ryu u Masakatsu Nakai i ju-jutsu u Tozawy Tokusaburo. Po roku Ueshiba podupada na zdrowiu. Zachorował na beri-beri i zmuszony jest wrócić do domu w Tanabe.

W 1903 roku Morihei Ueshba zaciągnął się do wojska, a w 1904 roku bierze udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w Mandżurii. Na wojnie wyróżniał się hartem ducha, odpornością na trudy życia żołnierskiego i umiejętnością walki bronią z osadzonym bagnetem. Po powrocie z wojny wraca ponownie do Tanabe zaczyna praktykować judo u Kiyoichi Tatagi i ju-jutsu u Nakai Masakatsu. W 1912 roku Ueshiba wraz żoną i małą córeczką wyrusza na Hokkaido, gdzie dołącza do projektu osadniczego(budowa od postaw osady Shirataki). Na Hokkaido przebywa prze 7 lat. W 1915 roku dochodzi tam do niezwykle ważnego przełomowego wydarzenia . Spotyka na swojej drodze mistrza Sokagu Takedę wybitnego nauczyciela daito ryu aikijutsu. Sokaku Takeda był prawdziwym wojownikiem, samurajem, który wywarł ogromne wrażenia na Ueshibie. Morihei zaczyna intensywnie trenować daito ryu, stając się wybitnym uczniem Sokaku Takeda (w 1917 roku uzyskuje tytuł do nauczania stylu swojego mistrza). W roku 1919 dochodzi do spotkania z Onisaburo Deguchi, liderem misyjnego ruchu duchowego Omoto. Spotkanie to stanowi przełom w filozofii życiowej Ueshiby. Deguchi staje się jego mentorem duchowym. Morihei przeprowadza się do Ayabe, aby być bliżej Deguchi i dalej praktykuje sztuki walki, doskonali się w ju-jutsu, walce mieczem i włócznią. Na początku 1920 roku dochodzi do tragedii. Umierają mu dwaj synowie trzyletni Takemori i roczny Kuniharu. W następnym roku rodzi mu się jednak trzeci syn Kisshomaru, który kiedyś, po śmierci Ueshiby przejmie po min „schedę”. Następne wydarzenia (wyjazd z Deguchi do Mongolii (1924r. ), „bliskie spotkanie ze śmiercią” przed plutonem egzekucyjnym, konfrontacja ( wygrany pojedynek) z oficerem marynarki (1925r. ) i konfrontacja z awanturniczym judoką Nishimurą powodują u Ueshiby przełom w rozumieniu zasad Aiki. Określane to jest jako Satori (oświecenie ). Ueshiba zaczyna widzieć w sztukach walki możliwość wspierania pokoju i miłości. Według niego wygrana w walce nie ma znaczenia, ważna jest harmonia z naturą i wszechświatem. Według niego „Nikt nie może mnie pokonać, bo jestem częścią wszechświata”. Na tych zasadach Ueshiba w przyszłości oparł filozofię Aikido.

W 1925 roku sztuka walki Ueshiby (aiki – budo ) zyskiwała w Japonii coraz większą popularność. Zaczął jej nauczać ważne osobistości i mistrzów innych sztuk walki. Dzięki protekcji admirała Isamu Takeshita Morihei mógł zaprezentować swoją sztukę walki na dworze cesarskim. W latach dwudziestych Ueshiba szkoli adeptów szkół wojskowych (Uniwersytet Wojskowy w Yotsuya, Akademia Marynarki Wojennej, Wojskowa Szkoła w Toyoma, Wojskowy Instytut w Nakano). W 1927 roku Morihei przeprowadza się na stałe do Tokio. W 1930 roku wizytuje Ueshibę i ogląda jego pokaz Jigoro Kano (twórca judo ). Jigoro Kano jest zauroczony technikami Morihei i określa jego styl walki jako „idealne budo”. W 1931 roku dzięki poparciu wpływowych ludzi Morihei otwiera w Tokio nowe dojo Kobukan. Do wybuchu II wojny światowej Ueshiba promuje intensywnie swoją sztukę walki w całej Japonii zyskując coraz większą popularność. W 1942 r. podejmuje decyzję o przeniesieniu się do Iwama w prefekturze Ibaraki, pozostawiając dojo Kobukan pod opieką swego syna Kisshomaru Ueshiba. W tym też roku Ueshiba zaczął nazywać swoją sztukę walki Aikido. W dniu 22.11.1945r. założona zostaje oraganizacja Aikikai którą kieruje syn Kisshomaru Ueshiba. Oficjalnie została ona zarejestrowana jako stowarzyszenie dopiero w 1948 r. Po wojnie amerykanie wprowadzili zakaz uprawiania sztuk walki, lecz Aikido dzięki naciskowi kładzionemu na filozofię pokoju mogło być nauczane i się rozwijać. Aikido zyskało w latach 50-tych w Japonii ogromną popularność. W 1967 roku Ueshiba otwiera uroczyście nowe Hombu Dojo (główne dojo aikido). Pod koniec życia Ueshiba zapragnął rozwijać aikido także poza granicami Japonii wysyłając za granicę swoich najzdolniejszych uczniów. Dzięki ich pracy, zaangażowaniu aikido rozpowszechniło się na całym świecie, będąc jedną z najbardziej popularnych japońskich sztuk walki. Morihei Ueshiba za swoje zasługi był trzykrotnie nagradzany prestiżowymi odznaczeniami państwowymi (Medal Honoru z Purpurową Wstęgą – 1960 r. , Order Wschodzącego Słońca -1964 r. , Order Świętego Skarbu – pośmiertnie, 1969 r.

Morihei Ueshiba zmarł 26.04.1969 roku w wieku 86 lat.

HIROKAZU KOBAYASHI (ur. 14.02.1929 r. w Osace) – wybitny mistrz aikido (8 DAN), był uczniem O’Sensei Morihei Ueshiby.

W dzieciństwie był słabowitym chłopcem dlatego, żeby się wzmocnić ok. roku 1936 zaczął praktykować judo, karate i kendo. Podczas II Wojny Światowej służył jako nastolatek na lotniskowcu. Jego lot jako kamikaze nie odbył się ze względu na uszkodzenie samolotu i zatopienie jego okrętu przez amerykańską łódź podwodną. Kobayashi przeżył atak jako jeden z niewielu. Wiele dni dryfował na elementach zatopionego okrętu i został uratowany przez łódź rybacką. Po zakończeniu wojny Kobayashi wrócił do swojej rodzinnej Osaki i podjął ponownie treningi sztuk walki. Za namową swojego nauczyciela karate i z jego polecenia w 1946 roku pojechał do Tokio i rozpoczął treningi aikido najpierw u Kisshomaru Ueshiba, a później bezpośrednio u Mistrza Morihei Ueshiba. Kobayashi zafascynowany umiejętnościami Ueshiby został, aż do śmierci Mistrza, jednym z jego najbliższych uczniów (wraz z innymi powojennymi uczniami Ueshiby takimi jak: Koichi Tohei, Morihiro Saito, Seigo Yamahuchi i Shoji Nishio). W roku 1957 Hirokazu Kobayashi otwiera w swojej rodzinnej Osace dojo, które zostaje uznane przez Ueshibę za oficjalną siedzibę AIKIKAI w tym mieście. O niesamowitym talencie i pracy na niwie aikido Kobayashi świadczą jego szybkie promocje na stopnie mistrzowskie, które otrzymywał od O`Sensei. Pierwszy dan Kobayashi zdobył w 1954 roku, tytuł shihana otrzymał w 1962 roku, a 8 danem został uhonorowany w 1964 roku ( miał wtedy 35 lat).

Na życzenie Ueshiby Kobayashi nauczał aikido także poza Japonią. W 1969 odwiedził Europę i prowadził staże w Rzymie, w Genewie i w Paryżu. Tamten moment sprawił, że Kobayashi prowadził co roku zgrupowania we Włoszech, Francji, Niemczech, Belgii, Holadii i Szwajcarii. Najwybitniejszymi uczniami mistrza Kobayashi okazali się być Mistrz Giampietro Savegnago z Włoch i Mistrz Andre Cognard z Francji. Kobayashi prowadził też seminaria aikido i pokazy na całym świecie, między innymi na Hawajach, obu Amerykach w Australii i w Afryce.    W 1997 roku Kobayashi gwałtownie podupadł na zdrowiu. Stwierdzono u niego ukrytą, wrodzoną wadę serca i bardzo zły stan układu odpornościowego. Przeczuwając swoją śmierć Mistrz Kobayashi napisał list pożegnalny, który był odczytywany w wielu dojo na całym świecie.

Mistrz umarł 28.08.1998 roku.

Giampietro Savegnago 8 DAN – urodził się w 1953 roku w Cornedo we Włoszech.

Swoją przygodę ze sztukami walki zaczynał od kendo, judo i karate w wieku 16 lat. W 1971 roku rozpoczął treningi Aikido u mistrza G. Fillipini w Mediolanie. W 1973 roku poznaje w Mediolanie Shihana Hirokazu Kobayashi. Jego Aikido tak bardzo zafascynowało Maestro, że uczestniczył w ponad 300 europejskich stażach Mistrza w Europie. Po pierwszym wyjeździe do Japonii zaczął podróżować co roku do kraju kwitnącej wiśni na kilka miesięcy, by doskonalić swoje umiejętności pod okiem Hirokazu Kobayashi. Był uczniem Kobayashi przez ostanie 25 lat jego życia. Giampietro Savegnago nauczał aikido we Włoszech, w Niemczech, we Francji, na Węgrzech oraz w Polsce. Pierwszy staż w Polsce prowadził w 1984 roku w Szczecinie. Od tamtej pory regularnie przyjeżdżał do naszego kraju, w tym do Lublina.

W 2000 roku uległ poważnemu wypadkowi motocyklowemu, w którym stracił nogę. W szpitalu przeszedł kilkanaście transfuzji krwi. Do treningów wrócił po kilkumiesięcznej rehabilitacji. Geniusz Mistrza pozwolił mu przezwyciężyć trudności związane z protezą. Postronni obserwatorzy nie byli w stanie zauważyć, że Maestro ćwiczy w protezie. Przez lata ćwiczeń udoskonalił stabilność, pracę bioder i relaks ramion. Savegnago miał rzadko spotykane wyczucie dystansu, czasu i szybkości i przede wszystkim charakter „lwa” przy jednoczesnym ujmującym sposobie bycia. Mistrz Savegnago wywarł ogromny, nieoceniony wpływ na wszystkich aikidoków w Polsce uprawiających styl Kobayashi Ryu. Przez ostanie lata życia zmagała się z nieuleczalną chorobą nowotworową – szpiczakiem mnogim.

Odszedł od nas w 2013 roku, jednak jego nauczanie nadal jest żywe.

ABDELGHANI GHIATT 8 DAN – marokański mistrz aikido, wybitny uczeń i propagator styli wielkich mistrzów aikido NOBUYOSHI TAMURA i HIROKAZU KOBAYASHI.

Urodził się 18 listopada w 1958 roku w Maarif europejskiej dzielnicy Casablanki. W wieku 8 lat za namową ojca zaczął ćwiczyć akrobatykę w klubie gimnastycznym w centrum Casablanki.W latach 1970-1971 trenował pływanie i nadal poszukiwał innych aktywności sportowych. Pod koniec 1971 roku zaczął uprawiać aikido pod okiem Abderrakman Alaoui Sensei. Młody Abdeghani Ghiatt okazał się utalentowanym aikidoką i stał się szybko głównym uke Sensei Nobuyoshi Tamura, który w tamtym czasie często odwiedzał Maroko. W roku 1976 Abdeghani Ghiatt zaczyna sam nauczać aikido uczestnicząc jednocześnie aktywnie w krajowych stażach aikido i festiwalach sztuk walki. Na początku roku 1978 młody Abdelghani Ghiatt został zaproszony przez Sensei Nobuyoshi Tamura do trenowania aikido we Francji w Tulon. Był tam głównym uke Sensei Tamura. W roku 1980 otrzymuje od Tamura 1 dan aikido AIKIKAI. W 1983 roku Abdelghani Ghiatt wyjeżdża do Włoch, gdzie dołącza do Sensei Bruno Maganzini. Obaj nauczają aikido w Dojo Andrea Doria w Genui. W 1984 roku udaje się do Vicenzy aby uczestniczyć w stażu aikido z Mistrzem Hirokazu Kobayashi. Tam też poznaje Sensei Giampietro Savegnago z którym nieprzerwanie współpracuje aż do śmierci Maestro Savegnago w 2013 roku. Po śmierci Mistrza Savegnago dalej współdziała we Włoszech z jego uczniem Antonio Albanese Sensei 7 dan. Od 1984 do 1997 roku jest zapraszany wielokrotnie przez Sensei Tamura i Sensei Kobayashi na staże, gdzie pracuje jako ich uke. Ponadto sam naucza aikido w Europie.
Od 1996 roku Abdelghani Ghiatt opracowuje własne techniki aikido oparte na stylu Tamura i Kobayashi. Powstaje w ten sposób niezwykle ciekawy i skuteczny system aikido, który łączy dwa dość odległe od siebie oblicza aikido (AIKIDO ABDELGHANI-RYU). 12 kwietnia 2015 roku Abdelghani Ghiatt za propagowanie aikido otrzymuje 8 dan Aikido. Przez czały czas naucza aikido w Maroko i Europie. Nawiązuje również współpracę z polakami (Marcin Velinov Sensei i Mirosław Przybylski Sensei). Przyjeżdża do Polski na staże aikido i festiwale sztuk walki organizowane przez Super Aikido (Warszawa, Lublin).