Morihei przyszedł na świat w prefekturze Wakayama – Japonii. Był czwartym dzieckiem długoletniego członka władz wioski. Dzieciństwo Ueshiba wraz z rodziną spędził w Maizuru (prefektura Kioto). W młodym wieku interesował się studiami religijnymi i filozoficznymi. Gdy ukończył szkołę pracował w urzędzie podatkowym. Jego rezygnacja z pracy w 1902 roku, wiązała się z protestem przeciwko nowym podatkom nakładanym na rolników i rybaków. W 1902 założył sklep w Tokio. W Tokio Ueshiba zaczął praktykę tradycyjnego jūjutsu i kenjutsu. Niedługo potem zapadł na beri-beri i wrócił do prefektury Tanabe. W Tanabe wziął ślub z Hatsu Itokawa, którą znał od najmłodszych lat.
Okres wojny rosyjsko-japońskiej Narastało napięcie między Japonią i Rosją, w 1903 roku Morihei Ueshiba podją decyzję zaciągnięcia do wojska. Krótko po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej wysłano go do Mandżurii, był wtedy kapralem. Do Japonii wrócił już jako sierżant, a stopień ten uzyskał za odwagę jaką miał na polu walki. Legenda mówi, że „potrafił wyczuć pocisk wycelowany w jego kierunku zanim jeszcze padł strzał” (jest to jedno z opowiadań o niezwykłych umiejętnościach ō-sensei’a). Mimo opinii do Narodowej Akademii Wojskowej wystawionej przez jego dowódcę, zadecydował o rezygnacji kontynuowania służby. Następnie Ueshiba wrócił do Tanabe, aby tam zająć się gospodarstwem i braniem czynnego udziału w życiu miejscowej społeczności. Czas w Tanabe poświęcił również na branie lekcji u Kiyoichi Takagi (9 dan Kodokan judo) oraz u Nakai Masakatsu (jūjutsu). Trzy lata później, w 1910, Ueshiba postanowił dołączyć do projektu osadniczego. Wspólnie z żoną, ich pierwszym dzieckiem i około 80 ochotnikami wyruszyli w 1912 roku na północną wyspę Hokkaido. W osadzie Shirataki spędził siedem lat. Jego pobyt na Hokkaido wiązał się ze spotkaniem z Sokaku Takedą, mistrzem daitō-ryū aiki-jutsu, którą uznaje się za najważniejszą ze sztuk walki, z których Morihei Ueshiba stworzył potem swój własny styl. Powstanie Aikido Morihei Ueshiba powrócił do Ayabe, aby uczyć sztuk walki i zajmować się gospodartwem. Dalej szkolił się w jujutsu i walce mieczem, interesowała go także walka łucznią (sōjutsu). Bliskie spotkanie ze śmiercią w Mongolii, zmieniło bardzo dużo. Bardzo często odwoływał się do manifestacji siły duchowej. W 1925 był rokiem, w którym Ueshibe wyzwał oficer marynarki, został pokonany bez walki. Legenda mówi, iż Ueshiba czuł gdzie uderzy shinai, zanim jeszcze oficer zdążył cokolwiek zrobić. To doświadczenie dało mu poczucie prawdziwego połączenia Ciała i Ducha, bezwzględnej jedności Wszechświata i Jednostki, zrozumiał także wyraźnie zasady, na których stworzył filozofię aikido. To wydarzenie zmieniło nazwę jego stylu z aiki-bujutsu (sztuka walki aiki) na aiki-budō (droga walki aiki). W 1925 Morihei Ueshiba i jego sztuka walki stawała się popularna w Japonii i Morihe.Zaproszono go do Akademii Marynarki w Tokio, dzięki admirałowi Isamu Takeshitę. Dzięki tym odwiedzinom mógł zaprezentować swoją sztukę na dworze cesarskim. Przez następne dwa lata był kilkakrotnie zapraszany do Tokio. W lutym 1927 podjął decyzję o przeniesieniu się do Tokio na stałe, tam poświęcił się nauczaniu sztuki walki. W 1930 roku jego styl Jigoro Kano twórca judo określił jako „idealne budō” Aż do momentu wybuchu II wojny światowej Morihei Ueshiba uczył i cieszył się coraz większą popularnością.. Uczył między innymi oficerów armii i marynarki oraz policjantów. 1942 był rokiem, w którym Ueshiba podjął decyzję o przeniesieniu się do Iwama w prefekturze Ibaraki,. Domniemał, że Tokio stanie się w końcu celem ataków. Destrukcyjne były dla niego myśli, iż jego uczniowie, których starał się nauczyć zasad miłości i pokoju, obecnie biorą udział w walkach i zabijają innych. W Iwama Morihei zajął się budową świątyni Aiki (Aiki Jinja) oraz dōjō. Prace nad tymi projektami udało się skończyć w 1944 roku. Ten okres poświęcony był także przygotowaniami ziemi pod uprawę. Zawsze pamiętał o swoich poglądach, iż rolnictwo i prawdziwe budō są nierozłączne: zwiększenie mocy Ducha i uprawa ziemi powinny być tym samym. Potem Ueshiba zmienił nazwę aiki-budō na aiki-dō („droga harmonii ducha”). Wojna ułatwiła mu podjęcie decyzji o tym, że aikido powinno rozprzestrzenić się na cały świat, a nie być udziałem tylko kilku wybranych ludzi. 22 listopada 1945 roku została założona fundacja Aiki-kai, na której czele stanął syn Morihei, Kisshomaru, który w 1964 został odznaczony Orderem Wschodzącego Słońca. Koniec wojny wiązał się z zakazem nauczania i praktykowania sztuk walki przez amerykańskie siły okupacyjne. Jednak, dzięki naciskowi kładzionemu na pokój i szukanie duchowej prawdy, aikido mogło być w pewnym zakresie nauczane. 70-letni Ueshiba w latach 50-tych postanowił podróżować po Japonii, dzięki czemu mógł pokazywać swoją sztukę walki, a tym samym zdobywać dla aikido jak największą popularność. Ostatnie 19 lat swojego życia Morihei Ueshiba spędził na nauczaniu i prezentacjach. Zmarł 26 kwietnia 1969 roku. Kisshomaru Ueshiba kontynuował dzieło swojego ojca jako następny dōshū (oficjalny spadkobierca aikido), aż do swojej śmierci 4 stycznia 1999. Na dzień dzisiejszy dōshū aikido jest Moriteru Ueshiba, syn Kisshomaru. Obecnie aikido to jedna z najszerzej znanych sztuk walki na świecie. Organizacja Aiki-kai zrzesza ponad 50 krajów. W Aiki Jinja w Iwama każdego roku odbywa się ceremonia na cześć Morihei Ueshiby, nad którą czuwają kapłani Ōmoto. Ducha aikido oddaje powiedzenie przypisywane ō-sensei’owi: „Wygrana lub przegrana nie jest prawdziwym budō. Prawdziwe budō nie zna porażki. Nigdy nie przegrywać oznacza nigdy nie walczyć”. Źródło: na podstawie informacji zamieszczonych na http://pl.wikipedia.org
